mijnciro.nl

"Ik accepteerde hulp en kreeg mijn leven terug."

 

Als hart- én longpatiënt met allerlei bijkomende kwalen en klachten liep Estelle uit Amsterdam helemaal vast. Haar longarts verwees haar naar Ciro voor een ‘reset’. Ze is nu bijna klaar met de behandeling en voelt zich letterlijk herboren. En al heeft ze nog een lange weg te gaan; ze kan weer voor zichzelf zorgen.  

 

Estelle (45 jaar) kwam 23 jaar geleden vanuit Suriname naar Nederland, naar Apeldoorn. Ze was zwanger van haar eerste kind. Haar man was marinier in Zeist. Omdat Estelles HTS-diploma in Nederland niet geldig was, ging ze op zoek naar ander werk. Ze werd helpende in de zorg. Al snel kreeg ze de kans om in Utrecht de kraamopleiding te gaan doen. Die greep ze met beide handen aan. Ze had een druk leven met een baby, haar broertje van 10 jaar dat bij haar woonde, de opleiding in Utrecht en diverse bijbaantjes. In 2005 liep haar huwelijk stuk en vluchtte Estelle naar haar broer in Rotterdam, waar ze bij het Leger des Heils ging werken en de opleiding tot verpleegkundige mocht gaan volgen. Ze klom op tot teamleider en werd later manager van een verpleeghuis in Delft. En ondertussen volgde ze ook nog de opleiding hoger management. Met succes

Hartritmestoornissen 

Met een volle baan, twee kinderen, haar broertje en een partner had Estelle haar drukke leven goed op de rit. Maar in 2015 werd ze ziek. Ze kwam heel veel aan, hield vocht vast en viel steeds flauw. Estelle: “Ik was bang dat ik kanker had, maar dat was gelukkig niet zo. Het waren hartritmestoornissen. Ik had een aangeboren hartafwijking die nooit eerder was opgemerkt.” In april 2016 onderging Estelle een openhartoperatie die op een nieuwe manier werd uitgevoerd. Helaas pakte dat niet helemaal goed uit; zenuwen en spieren rondom het borstbeen raakten ernstig beschadigd. Daardoor kunnen de longen niet meer goed uitzetten. In combinatie met allergisch astma maakte dit dat ze te weinig lucht had. 

struikje.jpg

Het maakte me niet meer uit 

Estelle ging steeds verder achteruit: “Vorig jaar werd mijn moeder 65 en gingen we naar Suriname. Ik wilde mijn vriend het land graag laten zien, maar kón het niet. Mijn benen deden zo’n pijn. Daarbij was ik in een paar jaar tijd wel 80 kilo aangekomen en had last van slaapapneu. Ondertussen ontwikkelde ik ook nog hielspoor. Al die dingen samen maakten dat ik gewoon echt niet meer kon lopen. Bovendien was ik steeds bang dat ik zou stikken. Ik voelde me op een dag zó slecht, dat het me niet eens meer uitmaakte als het allemaal voorbij zou zijn. Ik was van een bron van energie veranderd in een angstig poppetje.” 

Ik koos eindelijk voor mezelf 

Ze vervolgt: “En toen zei m’n longarts tegen mij: ‘mevrouw, wat u nodig heeft, is een reset. Ik ga u naar Ciro in Horn verwijzen want dáár kunnen ze u helpen. Zij hebben alle specialismen in huis: longarts, cardioloog, internist, diëtist, fysiotherapeut, ergotherapeut, slaapanalisten, psychologen. En dat in de perfecte omgeving voor u.’ Maar ik wist niet hoe dat ik dat moest doen. Ik kan toch niet zomaar 8 weken weg? Zover van huis? En toen was daar mijn moeder. Ze kwam voor 3 maanden naar Nederland. Ze zorgde voor mijn kind en huishouden, zodat ik naar Ciro kon. Ik kan je zeggen: dit is voor het eerst in mijn leven dat ik écht voor mezelf koos.” 

_DSC6849-min.jpg

Flink vooruit 

Intussen is Estelle bijna klaar in Ciro. Heeft ze bereikt wat ze wil bereiken? Estelle: “Eén van de doelen die ik mezelf gesteld had, was 500 meter lopen. Nou, ik loop inmiddels gewoon 1,3 kilometer. Wandelen in het bos hier is mijn nieuwe hobby geworden. Ik ben heel wat kilo’s afgevallen en ik slaap zoveel beter! Ik bleek – schrik niet – 96 ademstops per uur te hebben. Toen kreeg ik in Ciro een nieuw apneuapparaat. Nu heb ik nog maar 1 of 2 ademstops per uur. Dankzij het dagelijks zwachtelen door de verpleegkundigen doen mijn benen geen pijn meer en kan ik lopen. Dat de ergotherapeut mijn stok verving door een rollator hielp ook. De psycholoog en beeldende therapie hebben me ontzettend veel gebracht. Ik snap nu waarom ik ben zoals ik ben en hoe ik zo geworden ben.” 

Een dikke tien 

“Het allermooiste is dat ik hier mezelf heb gevonden. In mijn hele leven heb ik nooit geleerd om naar mijn lichaam te luisteren. Ik was altijd maar bezig met sterk zijn en zorgen. Pas toen ik mij klein maakte, mijn antennes uitzette en hulp accepteerde – iets wat in mijn cultuur niet gebruikelijk is – vond ik de rust. Iemand zei me ooit: ‘Never trust a naked man that offers you a t-shirt’. Iemand die zelf niks heeft of niet voor zichzelf kan zorgen, kan dat ook niet voor een ander doen. Nu kan ik weer voor mezelf zorgen. En nee, ik ben er nog lang niet, maar ik heb wél mijn leven terug. Daarvoor ben ik álle medewerkers ontzettend dankbaar. Ik geef Ciro dan ook een dikke tien. En dat wil wat zeggen, want ik kén de zorg van alle kanten: als helpende, als verpleegkundige, als teamleider en als manager.”